biz de akşam pazarı denir ya hani. pazara akşam üstü gidilir, mallar ucuzlar ama malın da pek tazesi kalmaz, çerik, çürük ne varsa dar gelirli onu toplar. bu coğrafya da ona night market deniyor. aslında birebir çeviri 🙂 ama her şey bire bir değil. biz de akşam pazarı olur heybemize biraz sebze meyve alır, eğlenir, eskileri yad ederiz diyorduk. ama elin gavuru başka türlü anlamış mevzuyu. akşam pazarına tüm lokantalardan birileri gelmiş sanki. envai çeşit mutfak. dünya mutfağı dedikleri bu olsa gerek. bir köşede aussie usulü mangallar, bir köşede tavuk pişirenler, bir yerlerde ispanyollar paella ve sangria eşliğinde, bir yerlerde vietnamlılar, derken bir yerlerde bob marley çalarken jamaikalılar kendi usullerinde tavuğa devam, birilerinin elinde çöp şişde patates tava, kim yapıyor dersen koreliler, ve azınlık olarak tişört, sabun, çanak çömlek satıcıları. ve olmazsa olmaz müzik. bir yerlerde country, caz tadında devam ederken çıkışa yakın bir yerlerde dans ettirmeye yeminli salsacılar. hoppaaa, ne oynadılar ama. hele kaytan bıyıklı bir asteriks vardı tuttuğunu döndürüyor kendi ekseni etrafında.

öyle bir ona bir buna bakarken bir teyze yanaşıyor. merhaba diyor. ama mırhıbaa şeklinde. arjantin’liymiş teyzemiz. diego armando maradona topraklarından. daha biz leb demeden “zenginlik önemli değil, iki çocuğum, iki torunum var, zengin değilim ama mutluyum” diyor. ondan ayrılıp yürüyoruz, yine bir “merhaba”. bu sefer on dört on beş yaşlarında bir ergenden. merhaba, nasılsın diyince duruyor. verecek cevabı yok. çünkü o kadar biliyor dilimizi. babası türk’müş. burada büyümüş. arkadaşı geliyor sonra. siktir, bok diyor bize gülerek. biz var ya tam karikatür gibiyiz. zebanilere bile bu kelimeleri öğretiriz. kikirdeyerek uzaklaşıyor ergenler.

velhasıl kelam, tam bir cümbüş, insan kendini bir marco polo, bir evliya çelebi sanıyor bunları gezerken. memleketten neresi dersen al takke ver külah eminönü işte. ama fazla müziklisi ve yemeklisi.